Lise 1 deyim. İlk sınavlar yapılmış, 1 almayan tek kişi ben, sadece 1 adet 2 im var; özgüvenliyim biraz. Birgün geç kaldım, müdür yardımcısı bizi almadı; arkadan gelenlerle birlikte bir sınıf olduk. Bekliyorduk, cezalıydık, hocamız haklıydı. 20 dakika bizi ayakta bekletti, dağılabilirsiniz artık dedi. Sonraki dersin başlamasına 20 dakika kalmıştı, az kaldığını biliyordum. Birden kendi kendime, 20 dakika bekledim 20 dakika daha bekleyebilirim dedim. Sonra herkes dağıldı bir ben, bir müdür yardımcısı kaldı. Birbirimize bakıyorduk. Ortalık gerildi birden. Ben ona, o bana bakıyordu. Dağılan arkadaşlar fark etmeye, bizi izlemeye başladı. Bir çocuk yanıma geldi ne yapıyorsun dedi, cevap vermedim. Sonra zil çaldı, hocanın yanından içeri girdim. Bunu neden yaptım?_ hiçbir sebebi yok. Çünkü hocanın çocukla çocuk olmayacağını biliyordum, ona güvendim. Adamcağız olmadı da. Sonrasında ne bir ters bakış, ne bir bağırış, ne bir ima. Hocam, değerli hocam... Sen o gün sonrasında beni cezalandırmadın, ben dik durmayı öğrendim. Canım hocam.
No comments:
Post a Comment